""

Henüz 4 yaşındaydım 2.kardeşim doğduğunda . Pek hatırlamasamda o mutluluğu hissediyorum içimde bir yerlerde .. Çok değil henüz 2 ay geçmişti babamın 2.kez hapise girişini izlediğimde .. 1 yıldı cezası bizim için uzun bir zaman olsa da onun için 1 yıl kısaydı 14'e kıyasla . Ve 6 yaşındaydım annemle babam boşandığında . Çok şükür başımızı sokacak güzel bir evimiz vardı . Sorunsuz bir süreçten sonra ev annemde kaldı ben ve kardeşlerimin velayeti babamda kalsada annemle birlikte yaşamaya başlamıştık . Açıkcası babamın varlığını hatırlamadığım için yokluğunu pek dert etmemiştim .. Babam aslında bizi hiç terk etmedi be beyler , hep gölgesi oldu üzerimizde .. Ama yinede annemin korumacı tavırlarıyla arkadaş ortamında eziklenerek büyüdüm . Mahallenin en efendi çocuğuyduk büyüklere göre ama biri anama sövdüğünde başımı eğip eve çıkmaktan başka bir şey yapamazdım..