Özgeye hiçbir kötü söz söylemedim.
Neden kabul etmedi teklifi de demedim.
Belki de verilmiş sadakamız vardı amk bilemeyiz.
Belki o da gidecekti.
Koymuştu lan ne yalan soyleyim kabul etmeyişi ne kadar yok desem de.
Hatayı yine kendimde aradım ama yine bulamadım.
Özgenin verdiği acı ile esmanın verdiği acı ile kıyaslayamazdım.
Özge hala esmayı sevdiğimi bildiği için ya bunu kendi gururuna yediremedi ikinci olmayı.
Ya da biraz daha zamanı vardı gerçekten haklı düşünüyor da ola bilirdi.
Bu düşünceler ile evde yarak gibi oturuyordum.
Yeliz aradı “Mert akşama kimseye söz verme bizimlesin” dedi.
“Hayırdır yeni bir aday mı buldunuz, ben gelmem” dedim.
“Akşam saat 20:45 de aşağıda bekliyor olacağız” dedi kapattı telefonu.
Onuru aradım bakmadı.
Mesaj attım
“Küstün mü lan, hayırdır artık Yelize aratıyorsun” dedim.
“gibtir” yazmış göndermiş bin.
Akşam istemeye istemeye istemeye indim aşağı.
15 dakika kadar bekledim. Gelen giden olmayınca Onuru aradım.
“Hani lan nerdesiniz” dedim.
“Abi sen cafeye geç, biz direk cafeye geçeceğiz” dedi. Kapattık telefonu.
Cafeye gittim baktım bunlar hala yok piyasada Masaya oturdum.
5 dakika sonra falan. Birden ışıklar söndü, elinde bir pasta ile birisi geliyor, bana doğru.