Zaman geçti yine yalnızım. Bunu hissediyorum. Çocuğum ama hissediyorum beyler. Yani yalnız olduğumu bunun kötü bişey olduğunu biliyorum. Abimle aramızda bir yaş olduğundan o arkadaşlık yapıyordu bana. Ama ilerleyen zamanlarda oda bıraktı beni. Neyse zaman geçti büyüdüm ve okula başlayacağım o gün. Anasınıfına başlayacağım. Abimle aynıanda başladım yani. Abim anasınıfına gitmediği için.ilk gün annem tuttu elimden işte boynumda suluk falan biliyonuz işte. Girdik içeri ben köşeye geçtim milleti izliyom ayakta. Ağlayan çocuklar, annesinin söylediklerine kafa sallayan çocuklar, oyuncaklara saldırmış deli gibi oynayan çocuklar. Bunları gözlerken sol kulağımda o tatlı ve tiz sesi duydum.
-meraba
dedi ve ufak bi gülücük fırlattı, bende güldüm ve
+meraba abla
dedim.
Abla değil öğretmenim diyceksin dedi ve sırıttı kocaman. Bende özür diledim hemen. Utangaç biriyim yani çocuğum ama hata yaptığım zaman özür dilemeyi biliyordum.
Adımı sordu bende
+s2kkk
dedim gülerek.
-ne güzel bi isimmiş o öyle. Anldıbını biliyomusun ufaklık.
dedi ve umutsuz gözlerle baktı. Babamdan öğrenmiştim tabi anldıbını.
anldıbını söyledim şaşırdı tabi. ilk günü çok net hatırlıyorum beyler. Sonrasında tek hatırladığım minderimde oturup önümde tek başıma araba sürmek. Sene boyunca bunu yaptım. Bir kişi bile gelmedi yanıma.