Buradan açıklamak istiyorum onlara.
Ben hiçbir zaman mutlu aile ortamında büyümedim. Hep kavga hep kavga.
Küçükken her kavga olduğunda evde odama çekilir yere oturur evdeki bağırma seslerini dinlerdim. Hiçbir zaman sevgi olmadı evde. Belki ailem beni seviyor ama hiçbir zaman bu sevgiyi göstermediler.
Ben ne sevmeyi bilirim ne sevilmeyi dünya güzelim.
Evdeki her kavganın sonunda annem hüngür hüngür ağlardı. Annenizin ağlamasının nasıl bir şey olduğunu sadece yaşayanlar bilir. Her eve gittiğimde acaba kavga var mı diye düşünmek istemiyorum. Başka şehirde üniversite okumaya başladım.2.senem ama hala eve gidesim gelmiyor. Yine kavga olacak diye.
işte bu yüzden soğukkanlıyım herkese her şeye karşı. Daha da sormazlar umarım.