Benim oturduğum yer de öyle bir yer ki, ben hariç bizim masadaki herkes balkonu görüyor ben göremiyorum. Gitgide herkesin bir suratı düştü. Noluyo lan diye düşünmekten kafayı yiyecem nerdeyse. O sırada başka bir arkadaş hafif çekinerek sen nerden tanıyosun o çocuğu diye sordu. Ben de saçmalama olum f'yi nasıl tanımam bizim dershanede çok iyi çocuk falan dedim. Sonra da hafif ayaklandım ve tuvalete doğru yöneldim. Demin konuştuğum arkadaş dur d orada o gelsin sonra git diye tutmaya çalıştı ama dinlemedim, keşke dinleseydim. Tuvaletin önüne geldiğimde önce a kişisini gördüm birine sarılmış ağlıyordu. Kim olduğunu 2-3 saniye sonra fark ettim: bizim d. Beni gördüğü gibi ayrıldılar ama benim kafam yapbozu birleştirmeye başladı. a kişisi burada, d de burada, f de balkonda. Ben kaç saattir a'yı görmedim, yeni gelse görürdüm, demek ki balkonda. Olayı çözmemle birlikte LANNNNN diye bağırarak a'nın üstüne doğru yürüdüm d beni tuttu ve dışarı çıkardı a da balkona geri gitti. d'le epey bir süre konuştum, bunun nasıl olabileceğini, hayatımdaki herkesten nefret ettiğimi anlattım. Dünyada başka erkek mi yoktu da gidip çevremden biriyle çıkmaya başladı diye sordum durdum. Daha sonra her şeyin tadı kaçtı ve o günü orada bitirdik.