Eve geldi. Son kez etrafa bakındım belki atladığım bir şey vardır diye. Bu kadar salaklık olamaz. Kızın takılarını koyduğum poşeti zütürmeyi unutmuştum. Tüm gece uyumamanın verdiği yorgunlukla sonraya erteledim onu imha etme işini. Salondaki koltuğa kafamı koyduğum gibi uyumuştum. Uyandığımda gece olmuştu. Bu saatte çıkıp deniz kenarına inmek şüpheli olabilirdi. Ya da üşendiğim için bahane uyduruyordum. Ama sonraya erteledim. Şuan evimde bir kanıt vardı. Denize atmasam bile öyle yada böyle bunu imha etmeliydim. Gece oturup düşünmeye başladım. Aklıma bir fikir geldi, çok riskliydi ama bir o kadarda eğlenceliydi. Kızın takılarını ailesine ulaştırcaktım. Bu en başta dediğim gibi egoist katillere ait bir düşünce tipiydi. Eğlenmek uğrunu illaha arkalarında iz bırakır ve yakalanırlar. Ya riske girip eğlenecektim yada takılarda denizi boylayacaktı. Bu konuda acele karar vermedim. Düşündüm. Ailesiyle ve polislerle resmen dalga geçecektim. Müge Anlı takıları görünce ne yapacaktı acaba. Onun progrdıbına gelen acemi katiller gibi değildim ben. Hayır madem cinayet işliyorsun, neden bide gidip programa katılıyorsun. Bu kadar mı aptalsın. Sonra "Müge Anlı tüm suçluları yakalar". E yakalar tabi. Hepsi bir birinden angut. Durduk yere sinirimi bozdum bu salakları düşünerek.