sene 2000. lise hazırlığım. sınıftaki yeni panpalarımızla çabuk kaynaşıp ferre dergi takasına başlamıştık. o zamanlar ortalıkta bu kadar ferre site yoktu tabi, olsa da pek giremiyorduk internet faturası anasının amı gibi geliyordu. gözlerimizi kısıp cine5 şifresi çözüyorduk ya da dergilere bakıp boşalıyorduk amk. bu arada dergi üzerine boşalmak kesinlikle yasak. aksi halde takas listesinden şutlanırdınız.

bi gün elimde zaten bi dergi var, bi de arkadaş eve zütüremem bu aralar 1 hafta sende kalsın diye bi dergi daha verdi, mutluluktan uçuyorum amk. ana baba çalışıyo, ev boş. dergilerin birini kullanılmayan sobanın içine, diğerini de misafir odasında vitrinde gib gibi duran ama bi işe yaramayan angiblopedilerden birine saklamıştım. annemle ablam temizlik yaparken vitrinde ne varsa indirmişler. o amk dergisinin de kenarı dışarı çıkmış biraz. bu arada derginin adı "ciksi muz". annem muz yazısını görünce yemek dergisi sanmış, ablama seslenmiş. amk bi bakıyolar ferre dergi. tabi ben bu detayları sonradan öğreniyorum.

yine çok ayrıntıya giriyorum amk. beyninizi gibmeyeceğim ama bu sefer panpalar. akşam eve geldim, annem odaya çekti. ferre dergiyi çıkardı, sayfayı bi açtı karının amı kabak gibi açık ve tam sayfa. bu ne diyor? dedim o ne amk. (amk demedim tabi.) bilmiyorum anne o ne? dedim. kimin bu dedi? ulan ne desem bilemedim. "ne bileyim babamındır" diye cevap verdim. sonrasını hatırlamıyorum.

ertesi sabah, uyandırdı annemle babam. onlar fotoşok inanma diye beynimi gibtiler. öğle vakti de babam dükkana çağırdı. onlar doğru ama yaşın daha küçük, her şeyin zamanı var. hem aids diye bir hastalık da var. derslerine odaklan, beyninin pekmezini akıtmayım dedi.

not: şimdi gülüyorum ama o akşam utançtan intihar etmeyi düşünmüştüm amk.