iyi de şimdi güzel kardeşim, rahat yaşam sürmek parayla doğru orantılı mı, yada fakir bir babanın çocuğuna güzel hayat sunması imkansız mı? Babam fakir ise ben iyi şartlarda yaşayamaz mıyım? Neden bu kadar para endeksliyiz, yoksa kapitalist miyiz? Mutluluk neye sahip olduğunla mı yoksa elinde olanın sana yettiğiyle mi ilgili? Peki nedir bize yetmeyen? insan sadece bir simit bir suyla yaşayabilirken -ki yaşayanlar da varken- neden biz hala ıphoneum 64 mı 128 mi gb olsun diye düşünüyoruz? Zevklerimizin ve bizi mutlu eden şeyler gelirimizle doğru orantılı mı? Eğer öyleyse zengin de fakir de aynı koşullarda mutlu oluyordur, eğer değilse insan ufacık şeylerden bile mutlu olabilirse bunun parayla alakası yoktur. Bizim tüketicilikle mutlu olmamız için reklamlarda "tam size layık" "bir tutam mutluluk" gibi slogan atanlar aceba yeterince mutlu mu? Yoksa kendi kurdukları sistemin çarkları arasında eziliyorlar, ezilecekler mi? Elbette herkes eşit şartlarda yaratılmaz, hatta dünya da yeterince adil değildir, fakat bu adaletsizliği tanrının yarattığı ve tanrının iradesinde olan, sana da bana da aynı meyveyi veren ağaç mı yapıyor, yoksa evrendeki yerine bakmadan azıcık irademiz bize verildi diye sapıtan insanlık mı?