inci itiraf

pes eden bi insan olmadım, sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim.. zaman geldi mi bilmiyorum gelmemiş olsun istiyorum heralde.. umudum tükeniyo.. sonra bi mesaj görüyorum paramparça oluyo içim.. dayanmam gerek diyorum.. vazgeçmem sevgimin bitmesinden değil, sevgisinin biteceğinden..ya ben umrunda değilsem düşüncesinden.. biliyorum aslında hala sevildiğimi, hep sevileceğimi.. ama insan işte direnmek için bi işaret bi umut kırıntısı istiyo..

dışarda mutlu gibi davranmaktan bıktım.. yansıtamıyorum çünkü.. yeter tamam unut boşver laflarından sıkıldım.. atlatmış gibi davranıyorum sadece..
burda da anlık ruh değişimlerim yüzünden deli sanılıyorum sanırım.. ya da aşırı melankolik..

umrumda değil.. umrumuzda olmazdı bizim insanların düşündükleri zaten.. çok özledim çook fazla özledim..

çok mutlu olunacak zamanlar da gelicek biliyorum ama neden zaman gerekli bişeyler için.. hayat neden acımasız böyle.. bir insanın ruh eşini gönderip neden alır ki doyamadan..

kötü insan olmak istedin beceremedin.. değildin de hep söyledim zaten sana.. dön gel artık amk dön gel.. paradoks bozuk işlemiyosa eğer, içinden geleni yap.. boşa al freni yine...