Ortalık durulduguna göre tarık tufandan devam ediyoruz
"eylül ölümleri"

biliyorum gideceksin. bir eylül ayında ve günün herhangi bir vakti gideceksin. ne eski bir şarkı engelleyebilecek gitmeni ne de yalnızca gözlerimde sakladığım aşkım. usul usul ve ağır başlı adımlarla gideceksin. her adımda gitmenin acısı yankılanacak sokakta. bir törendeymişcesine göze batan bir yürüyüşle gideceksin ve ben çocuklar gibi bakacağım ardından. sen geriye dönüp bakmayacaksın.

gideceksin…

yalnızca gözlerimde sakladığım aşkımı sukuta kurban vereceğim. ‘keşke’ diyeceğim sonra ve sonraları da ve her zaman ‘keşke’ diyeceğim. söylenmemiş sözlerin ateşi yakacak tüm bedenimi. engizisyonlarda kurban edileceğim her gün. geç kalmış infazın korkusu kemirecek beynimi. duvarlara bakıp hayıflanacağım.

biliyorum gideceksin…

puslu bir eylül ayında gideceksin. gözlerinle birlikte, saçlarınla birlikte gideceksin. geride seni hatırlatan bir tek kelebekler kalacak. bir tek kelebeklerin kanatlarına bakacağım özlemle. ilan edilmemiş bir aşkın hüznünü bırakacaksın bir de. taşıyamayacak kadar yorgun olacağım sen yokken. sonra yaşamak dediğimiz saltanatın soytarılığı kalacak üzerime. sihirli sözlerin avutuculuğuna salacağım boyalı yüzümü. kimse fark etmeyecek seni. seni en kuytu bakışlarımda saklayacağım. seni uykusuz gece yarılarımda saklayacağım. başlayıp da bitiremediğim yazılarımda, bir radyo istasyonunda çalınan ortadoğu şarkısında.

sen gideceksin…

ve aslında gitmelisin de.
hem de bir eylül ayında gitmelisin.
şehrin gece lambalarında dans etmeli veda bakışların.
korkularımla yüzüstü kalakalmalıyım öylece. basık bir kenar mahalle kahvehanesinde aşkınla demlenmiş sıcak bir çay içmeliyim, küfürler saçıp etrafa. belalara bulaştırmalıyım ağrılı başımı.
yokluğuna alışmamalıyım.
alışmamalıyım…