Kavimler göçü gibi kafeye doğru ilerliyorduk. Sürekli gülüşmeler, saçma sapan espriler, kuğul olma çabaları ve yeni bir ortamın verdiği heyecan.

Kafe uzakdan yavaş yavaş gözükmeye başlamışdı, kafeyi görünce biraz rahatlamışdı içim nedenini hatırlamıyorum.

Sonra

-Sen neden hiç konuşmuyorsun?
+bilmem konuşmalarını dinliyorum işde hem ben pek konuşmam
-Ozaman sana suskun çocuk diyeyim
+ben sana nasıl seslenicem peki?
-Beyza, adım beyza
+tanışdığıma memnun oldum bende türkçe

Biz bunları konuşurken kafeyede giriş yapdık.