Ağlaması durmuştu sakinleşmiş gibiydi.. Bir müddet öylece hareket etmeden durdu.. Donmuş gibiydi.. Elindeki ilaç kutusunu açmaya çalıştığını fark ettim.. Ani bi hareket ile elinden kaptığım ilaç kutusunu kayalıkların arasına fırlattım..
"Ne yapıyorsun sen?" diye haykırdım adeta.. Bu kadar kolay mıydı hayatından vazgeçebilmek..?

Küçük bir kız çocuğu gibi titriyordu.. O kadar çaresiz bir haldeydi ki, bunu her insan ilk bakışta sezerdi.. Saat epey ilerlemişti.. Bu şekilde yalnız bırakamazdım.. Evine zütürmeyi teklif ettim.. Ağlamaklı bir ses tonu ile gidecek bir yerim yok dedi.. içimi dağlamıştı sesi.. Hüzün akıyordu iki dudağı arasından.. Polise gitmeye de bir türlü yanaşmadı.. Kendimi ondan sorumlu hissediyordum.. Yaralı bir ceylan gibiydi, onu asla bu halde yalnız bırakamzdım..

Mahallemiz de yaşayan, kötü gün dostu olan Aysel abla'yı aradım durumu izah ettim.. Misafir edebileceğini soyledi.. Konuşmalara şahit olmuştu.. Gelemem, doğru olmaz diye ısrar etse de, zar zor ikna etmeyi başardım.. Henüz tanışmamıştık.. Buna rağmen yabancı değildi sanki.. Hava soğumaya başlamıştı iyice.. Daha fazla oyalanmadan Aysel abla'ya gitmek için yola koyulduk..