Zor günleri en yakın arkadaşım süleymanla atlatıyordum. Benim deli olmadığıma inanan bir tek o vardı belkide. Hic ayrilmiyordu yanımdan nereye gitsek beraberdik. Bir yıl geçmişti dedemin ölümünden. Süleyman ile onlarin köyüne gitmiştik ailesi beni severdi benide goturmuslerdi yanlarinda.
9 eylül 2010
Süleymanin ailesi akrabalariyla koyde yeşillik bir alanda piknik yapacaktik. Esyalar hazirlaniyordu piknik icin. Suleyman biz önden motorla gidelim mi dedi bana. Olur dedim ihtiyacim vardi eglenmeye iyi olur diye düşünmüştüm. Annesi olum bekleyin arabayla gidelim beraber ben öyle istiyorum dedi. Suleyman orda görüşürüz biz önden gidicez dedi israrla. Gorusemediler.
Motorla yola ciktik. Suleyman kullaniyordu motoru. Suleyman kestirmeden gidelim diye bir yola saptı. Buradan daha kisa kanka araba gecmez bu yoldan dedi. Harbiden de dardı yol. Suleyman iyi motor kullanırdı. Yine zik zak falan çiziyor motoru sov yaparak sürüyordu. Rüzgardan açılmiyordu gözlerim. Arabanin çarpmasiyla savrulduk yola. Askeri araca çarpmıştık canim yanıyordu. Suleymani aradım gözlerimle. Tam oradaydi aracin önünde yüzü yere dönük. Kalkmaya calistim kalkamadim. Uzaktan seyredekaldim oylece. Ölmüştü suleyman ölmüştü. Gözleri bir daha deniz gibi bakmayacakti, derdime ortak olmayacaktı bir daha. O evine dönemeyecekti bir daha. Apar topar hastahaneye zütürdüler beni. Canım yanıyordu cok ama süleymanin cani ne kadar yanmıştı? Benim yüzümden olmustu. Kabul etmemeliydim teklifini engel olmaliydim ona. Annesi geldi ziyaretime. Bakamadim hic yüzüne yoktu yüzüm. O uzun uzun bakti bana. Allah seni ailene kavuşturdu yavrum dedi. Ne büyük insandi ne yüce bir anneydi o. Suleymanin ölümü batakliga sürüklenen hayatımın hic kurtulamayacagim bir saplantiya dönüşmesine neden olmustu.