18 yasindaydim. En güzel yaşımda. Erken bu veda diyodu aklımdaki. Solumsa beni çağırıyordu hep. Usuyordu belki de. Dedem de usumustu cok, kimse ortmemisti Süleymanin üstünü. Ama eylül narindi. Kirilirdi aniden, bekletemezdim onu. Kafamdaki bu saçmalıklardan kurtulmam gerekti. Parkta saatler uzun zaman sonra bu kadar hızlı geçiyordu belki de. Önce asmak geldi kendimi icimden. Sonra eylulun saclari geldi aklima. Saclarini boynuma dolayip öldüğümü düşündüm. Ah salak kafam. Hayali bile ne güzeldi oysa. Deneyecektim herkes boyle yapiyordu nasılsa. Evet bir ip. Bir ip her seyi cozecekti belki de. Kalktım parktan plan hazirdi kendimce. Evime döndüm tekrar.