Bölüm 3. O Şeyler

istanbul kanlı bir sabaha uyanmıştı. Bu kez durum çok daha kötü ve ciddiydi. Sokaklar hastalıklı insanlarla, yani zombilerle doluydu. Çok kişi geceleyin bunların saldırısına uğrayarak hayatını kaybetmişti. Hastanelerin çoğu zombilerin eline geçmişti. Bazı büyük hastanelerse, güçlü polis çevirmeleri sayesinde hâlâ ayaktaydı. Karakollar salgından kaçan insanlarla dolmuştu. Küçük karakollardaki polisler artık dışarı çıkmaya cesaret edemiyorlardı. Bazı karakolların önüne ise barikat kurup çatışmaya giren polisler vardı.

istanbul karantinaya alınmıştı. Giriş ve çıkışlar kapatılmıştı. Böylece hastalık dışarı taşamayacaktı. Ve en kısa zamanda antivirüs bulunup, halk bu durumdan kurtarılacaktı. Şehrin belli başlı bölgelerine, büyük ve güvenli yerlere sığınma kampları kurulmuştu. Sıkıca korunan bu kamplardan, insanlara "Gelin" çağrısı yapılmıştı. Hastalık geçene kadar insanları burada muhafaza etmek düşünülüyordu. Ancak, girişte kontrol vardı ve sadece virüsü kapmamış olanlar içeri girebiliyordu. Diğerleri ise, kampların bitişiğindeki büyük yerlerde toplanıyor, daha sonra da zamanı gelen infaz edilip gömülüyordu. Vahşiceydi, fakat başka bir çözümü yoktu.

Şu anlık herhangi bir saldırı söz konusu değildi. Polisler şehri kurtarmaya el atamazlardı, çünkü atacakları el şehirdeki durumun bileğini bükemezdi. Belki ordu devreye sokulabilirdi, ama makineli tüfek taşıyan on bin kişinin ve birkaç yüz tankın şehirdeki her şüpheliyi öldürmesi de katliamdan farksız olurdu. Bu yüzden şu an şehri kurtarmaya girişilmemişti. Hem zaten bu bir hastalıktı, şehir işgal altında değildi. Bu sebepten ötürü bir süre daha beklenilebilirdi.

Şehrin altıncı gündeki durumu buydu, kısaca istanbul kaybetmek üzereydi.