Neyse saat 19.00 gibi annemlere
- Anne size ayıp olmazsa benim arkadaşlara bir sözüm vardı. Siz eve gidin ben de gelicem dedim.
- Tamam oğlum dedi annem.
- Ben onları eve kadar bıraktıktan sonra tekrar çıktım ve arkadaşları beklemeye kafeye gittim. Bir yandan da Selin ile mesajlaşmaya devam ettik. Ancak öyle önemli mevzular değildi konuştuğumuz şeyler. Genel olarak o an ne yapıyor olduğumuzu bildiriyorduk. Yani birbirimizden haberdar olmaktı amacımız.
Kafeye girdim bir masada oturdum arkadaşlar gelmeye başladılar. Sonrasında muhabbetler yine aynı monotonlukta devam etti.
Ardından bir kaç arkadaş bana yüklenmeye başladı.
- Vay be Depresif demek bir kız için bizi arayıp sormadın.
- Bırak olum bırak. Gördük işte kim neymiş.
Şaka ile karışık taşlama yaptıklarının farkında olduğum için pek fazla umursamıyordum tebessüm ile karşılık veriyordum hepsine.
Mert söze girdi o sırada.
- Eee kardeşim ileriye dönük bir planın var mı bakalım dedi.
- Var kardeşim dedim ancak şimdi söylemeyeyim. Bir tek bende saklı. inşallah zamanı geldiğinde siz de öğrenirsiniz.
Gelen ısrarların ardı arkasına kesilmese de söylemedim hiçbir şey. Biraz daha oturup konuştuktan sonra
- Arkadaşlar ben artık kalkayım kendinize iyi bakın tekrar görüşürüz dedim.
Arkadaşlar da görüşürüz dedikten sonra çıkıp yürümeye başladım. Hayal gibi geçen zamanlardı. Daha dün gibi gözümün önündeydi durakta Selin'i ilk gördüğüm gün. Eve giderken annemi arayıp bir şey lazım mı diye sordum. Yok dedi. Peki dedim geçtim eve. Yemek yedik annemlerle biraz daha oturduktan sonra gidip uzanıp Selin'i arayıp sohbet ettim biraz daha. Bir an önce hafta bitse de Selin bizim eve taşınsa diye hayal ediyordum. ileride hayatımı birleştirmeyi planladığım kişi ile aynı evi paylaşmaktan daha iyi ne olabilirdi. Hemde böylesine severken..