Aklını meşgul eden sorular daima aynıdır aslında.. "Acaba o da beni seviyor mu..?" , "Ya seviyorsa..?" diye kendi kendine defalarca sorarsın, ama bir türlü cevabını veremezsin.. Mutsuz olduğunun farkındasındır.. Bu yüzden zihnin seni mutlu edecek senaryolar kurgular.. Misal, "Otobüs beklerken, o da bana uzun uzun bakıp gülümsemişti.." gibi tatlı kaçamaklar yapmana yardımcı olur beynin.. Sadece düşünde kalsa da, umrunda değildir, çünkü o kadar ihtiyaç duyarsın ki bir kaç dakikalık mutluluklara..

Sonra karamsar duyugular sarar benliğini.. "Bana ilgi duysaydı, belli ederdi.." diye düşünürsün.. Umut ve korkunun iç içe geçtiği bir arafta tutsak kalmışsındır.. Hazan düşer umutlarına, bir kez daha yenilirsin benliğine.. Canın o kadar yanar ki, kendi kendinden nefret edersin.. "Ben bu hallere düşecek insan mıydım..?" diye sorgulayıp durarsın.. Bazen, kendini suçlayarak öfkeni atmaya çalışırsın, bazen ise kendi kendine acır ve hatan olmadığına dair teselli edersin kendini.. Suçlayacak birini mi arıyorsun..? Ayna'ya bak dost..!!

-- -- --

Dipnot..

Entryleri okurken bir yazar arkadaşımızın 7 senedir platonik aşık olduğunu yazdığını gördüm.. Dile kolay koskoca 7 sene.. Eminim açılamadığı her günün ardından zamanın yerinde saymasını ister.. Zamanın aleyhinde işlediğini bilir.. Ona dair en mutlu anda haps olmak ister ama nafile..!

Devamı gelecek..