Bu çocuk dalga geçiyor, beni ezikliyor, hep dövüyordu. Ben biraz ezik takılan bir çocuktum, çünkü ailem bana bunu öğretmişti. Kimseye dayak atılmaz, kimseye ne olursa olsun el kaldırma denilmişti bana.

Neyse, bu çocuğu örnek alan çocuklar da beni hep dövmeye başlamıştı, hep ezildim, sınıfta hep hor görülmeye başlamıştım. Notlarım düşmeye başlamıştı, kılpayı takdir alır hale gelmiştim.

Artık gidip hocalara şikayet ediyordum, hocalar çocuklara kızardı, kulaklarını çekerdi ama bu binler akıllanmaz, beni dövmeye, beni eziklemeye devam ederdi.
Böyle böyle 4.sınıfa gelmiştik, bulunduğum okulun spor salonuna tekvando kursu açılmıştı beyler, ben de dedim belki iki üç bişi öğrenirim, cesaret kazanırım diyip oraya gittim. Gerçekten güzel bir ortam vardı. Git gide kendimi geliştirmiştim. Ama hala dayak yemeye devam ediyordum.

6 . sınıfa geldik, ben hala dayak yiyorum amk, hala eziliyordum, hep itiş kakış sınıfta... Bi gün Ömer diye ipne, daha sabah sabah okula girerken bana Naber lan dog diye bağırdı. Ben de sinirlendim amk, tekvandoda öğrendiğim bir tekniği bunun üzerinde bir değerlendirmiştim, üff, kafasına dönerek tekme atmıştım, şimdi tekniği bilmeyenler vardır ismini söylemiyom.

Sınıf oo falan bi bağrıştı, çocuk yere yapıştı amk, bana bi cesaret geldi, o zamandan sonra fazla bulaşan olmadı, olursa da ona göre muamele yapıyordum.