Her ne kadar sessizliği bozan kişi olmayı sevmesem de yapmak zorunda gibi hissettiğim doğrudur.
"Peki ya, canım benim. Sen mutlu musun?"
-Olmak üzereyim, dedi ve kucağıma çıkıp dudaklarıma yapıştı.

Bu belki bizim aramızda ilk kez olan bir şey değildi. Ama böylesi... Tutkulu muyduk? Evet. Şevhet? dıbına bile koyduk. Belki biraz nefes almayı unuttuk ama.. Dakikalar sürdü. Sevişiyor muyduk belli değil. Her hikayede mutlaka yaşanması gereken bu an vardı, ve yaşıyorduk. Acemiydik, ama biz bize yeteriz düşüncesi vardı. Nefessiz kaldığımız yetmezmiş gibi deli gibi birbirimizi sarmalıyorduk. Uzun dakikalar sonra utanıp kızarmış 2 yüz, şişmiş dudaklar, incin saç ve baş içinde nefes nefese birbirimize bakakaldık.

Dönüş yolunda sarmaş dolaş ilerledik. Telefonum 50. defa titremesine aldırış etmedim. Annem anlardı. Ne kadar sevdiğimi öyle ya da böyle görecekti. Ansızın
-Beni ailenle tanıştır, deyiverdi. Şok olmuştum mutlulukla şaşkınlığı bir arada yaşıyordum adeta. "O..o-o-olur" diyebildim. Boynuma atladı. Yaşadığım duyguların tarifi yoktu...

Daha sonra da tarif edemeyecektim