bu başlıkta günlük tutuyorum

12.05.2016

Uzak bir yerde uzun zamandır çalışıyorum. Bu gibtiğimin yerinde herkesin birbirinin kuyusunu kazdığını gördükçe insanlardan nefret ediyorum. Yeni bir şey değil elbette bu ama artık daha net görüyorum.

Sanırım hiçbir zaman bir yerde sabit kalamayacağım. Çünkü kaldıkça usanıyorum, oradan ve ordaki insanlardan. Ve bıkıyorum gerçekten. Yakın olmak istemiyorum onlarla.

Bu gece bir huzursuzluk var içimde. Canım sıkkın ve ne yazık ki bunu giderecek hiçbir şey yok. Bir bira olsaydı o bile yeterdi şu an. Ama yok. Bir hapis hayatı var. Asıl korktuğum ise bu hapsin geleceğimde de olması. Evet hâlâ korkuyorum.

Kimseyle konuşamıyorum. Düşüncelerimin insanlara tuhaf gelmesinden bıktım. Bir cümle kurduğumda yüzüme tuhaf tuhaf bakan insanlardan bıktım. Hele bir de dediğimi anlamayıp başka bir şeyler geveleyenler var...

Çok uykusuz kalmama rağmen geceleri uyuyamıyorum. Her şey aynı, bugün dünün aynısı ve yarın da aynı olacak. Usanıyorum.