O an farkettim beyler irem in benim için ne denli önemli bir hâle geldiğini. Direk çöktüm beyler yanına ağlaya ağlaya adını söylüyorum irem aç gözlerini irem irem diye. Beyler kriz geçiriyordum o anlar, artık nasıl davrandıysam beni uzaklaştırmaya çalıştı birisi tamam sorry gel diye. Tuttuğu gibi geçirdim buna, sonra birkaç kişi daha geldi gelene geçiriyordum ama üstüme sonunda zütürdüler beyler beni. Sakinleştirene kadar tuttular, bu arada hocalardan birisi irem i hastaneye zütürmüş, yalvar yakar başka bir hocada beni zütürdü. Çok kötü bir durumdu lan, ne olduğunuda söylemediler böyle birşeyde yaşadığını daha önce duymamıştım beyler. Hocalarda bende irem i bekledik, irem uyanana kadar yıllar geçmişti benim üzerimden. O uyanınca artık farklı biriydim. Daha önce sarılmadığım gibi sarılmıştım irem ime. Beni çok endişelendirdiğini onsuz yaşamayacağımı söyledim. Yüzümü okşadı ve ilk defa beni çok sevdiğini söylemişti lan (daha önceki benim sorduğumda cevap olarak vermesiyle karıştırmayın.). Beyler o gün bütün üzüntü ve sevinçleri beraber yaşamış ve onlarca yıl büyümüştüm. Garip olan tek şey doktorların sebep olarak irem in yaptığı birşeyin onu aşırı yorduğu olmuştu ama ne olduğunu bilmiyorlardı. Ancak sonradan öğrenebilmiştim sebebini.