mesajı gönderdiğim anı hatırlıyorum.
korkak bi köpek gibiydim.
telefonu kapatarak yatağın üstüne attım.
allahım ne yaptım ben ?
zaten berduş bi durumdayım, dağılmışım.
bi de üstüne ters bi cevap alırsam dört duvarın arasına geri mi dönecektim.
saatler sonra açtım telefonu.
gelen cevap karşısında mutluluktan bağırmak istiyordum.
kibarca ettiği teşekkürü ve devam ettirmek istediği ders muhabbeti sanki benim için bi davetti.
günlerce haftalarca ders çalışarak çıkardığım notları paylaşıyordum.
çabalamaya başladığımı görünce mutlu oluyordum.
sınav muhabbetlerinin artık kapanması zamanı gerektiğini de biliyordum.
derken o anın verdiği özgüvenle yaptığım kahve teklifinin kabul edilmesi benim için nirvanaya ulaşmak gibiydi.
yeniden mi başlıyordum ?