Ertesi gün yine sabahın köründe uyandım ama bu defa alarmın o iğrenç sesiyle değil gerçekten kendi isteğimle, yaşama sevinciyle uyandım. Normalde her sabah ucu ucuna yetiştiğim minibüsü bu defa beklerken zaman geçmek bilmedi. Üstelik sadece 3-4 dakika beklemiştim. Daha önümde bir saat on beş dakika sürecek olan 60 km yol vardı.
Minibüs geldi bindim köşeye bir yere geçtim. mp3 playeri açtım ve Duman dinliyordum. Sonunda okula gelmiştim. Sınıftan içeri girdiğimde Eylül ve bütün güzelliğiyle karşımda duran Melis yine aynı yerde oturmuş konuşuyorlardı. Günaydın deyip geçtim sırama oturdum.