Bi gün sabah bizim köye gittim. Çocukluğum oralarda geçti çok severim.
Biraz dağ bayır gezerim dedim
Çocukken köydeki arkadaşlarla oyun oynamaya giderken önünden geçtiğimiz bi mezarlık vardı
Ordan hep koşarak geçerdik
Yalnızken çok korkardım
Her çocuk gibi bin türlü korku hikayesi duyarak büyüdüm ama hep aklımda kalan köye zamanında gelin gelmiş çok güzel bi kadının hikâyesiydi
1940lı yıllarda bizim köye gelen bu kadının güzelliği dillere destanmış
Ama sürekli karalar bağlayıp dolaşırmış cenazesi varmış gibi. Düğünlerde, bayramlarda vs bile hep için için ağlarmış
Sorduklarında dünyanın derdine ağlar yanarım, sormayın artık dermiş.
Kocası kore savaşında ölmüş. Cenazeyi köye getirdiklerinde ölü benim ölüm dokunmayın deyip milletin içinden almış sırtlamış ölüyü gitmiş. Günlerce vermemiş ölüyü. Naptılar nettilerse alamamışlar. Bir sabah hiçbir şey olmamış gibi çıkmış evden. Allı güllü fistanla...
Kocam artık bendedir,o artık hep benimle demiş. Eve girip bakmışlar,ne ceset var ne bir iz. Kadın ölene kadar da ne olduğunu bilmemişler.
Hellüş diye köyün delisi vardı. Onun bu kadının kocasını yerken gördüğü için delirdiği anlatılırdı.
Bi sabah o mezarlığın önünden geçerken çocukken en korktuğum şeye yani o kadının mezarına gitmeye karar verdim. Köyün mezarlığı 100 150 yıllık falan. Çok incin. Zangır zangır titremeye başladım niyeyse,bir yandan mezar taşlarını okuyorum
okuyorum. Ağlama, inleme karışık bi ses duydum. Bir baktım çok güzel bir kadın. Eski model renkli fistanlı. Bir mezarın başında ağlıyor. Kadın beni farketti kafasını kaldırıp bana baktı ve ağlamaya devam etti.
Bu tam tarif ettikleri o esmer güzel kadındı.
Hipnotize olmuş gibi kendisine doğru yürümeye başladım. Göz gözeyiz, o ağlıyor.
Mezarın yanına dikildim. Gözlerini benden ayırıp mezar taşına bak der gibi baktı. Bende baktım zar zor okunuyor.
Kadınla birlikte bende ağlamaya başladım. Mezar taşında şu yazıyordu: "K*rtlerin amk".