Kurduğum 10 hayalden 11 i gerçekleşmiyor. Birşey var adını koyamadığım. Kırılmaktan öte parçalanmak gibi. Toplamaya çalıştıkça dağılıyorum. Birşey var halledemiyorum . . Meğer ne çok ödün vermişim kendimden başkalarının mutluluğu için, ne çok düşmüşüm dizlerimin üstüne, ne çok susmuşum haklı olduğum halde, sayamadım. Boşa geçip giden günlerin arkasından bakıyorum şimdi. Aynada gördüğüm yüzü tanımaya çalışıyorum, inandığım en güzel yalanlar için kızıyorum kendime. Bütün hayatım bir zamanlama hatasından ibaret. Bazen erken gelmiş, çoğu zaman da geç kalmış oluyorum. Koşa koşa gitmek istediğim yere, Her gün bir adım daha uzaklaşıyorum
Neden hep kaybedenler bizler oluyoruz? Kazananlar onlar oluyor? Neden her gece ağlayan biz neden her sabah mutsuz uyanan biz neden hep hayal kurmakla kalan biz? Neden sevdiklerimizi teker teker kaybeden biz.. Bizler bu dünyaya kazanan belli olsun diye kaybetmeye gelmişiz...
Yıllar önce söylenen ama hala aklıma geldiğinde kalbimi kıran moralimi alt üst eden cümleler var. En saçması da benim o kadar uğraştığım, istediğim bir şeye başkalarının hiç istemediği emek vermediği halde sahip olması.
Hayallerim kırılıyor, umutlarım kırılıyor
Geceyi seviyorum fazla ve kalabalık olan ne varsa bir kenara çekiliyor... Sabır tohumları ekiyorum gönlüme. Hangi bahara yeşerir bilmiyorum ama bekliyorum...
Sabrım tükenmek üzere...