Kader, biraz tuhaf bir kavramdır. Sizin iyi kaderiniz de olabilir, kötü kaderiniz de. Benim tercihim iyi kaderdir. O zaman herkes ile iyi geçinir, hayat size hep güler. Ama bu demek değildir ki, kötü kader sizi bırakmaz. Her zaman bir açığınızı yakalar kötü kader. Ve yakaladığı zaman, en mutlu anınızdır. Öyle bir vurur ki kötü kader, keşke hiç mutlu olmasaydım dersiniz.

Bunu neden mi anlattım? işte nedeni:

Ben Ayşe ile artık daha da yakınlaşmıştım. Her şeyim Ayşe olmaya başlamıştı. Turnuvayı aksatmıyordum ama Ayşe ile de daha çok vakit geçiriyordum. Hatta antrenman çıkışları bile buluşuyorduk Ayşe ile.

Bir gün Ayşe, çok önemli bir konu konuşmak istediğini söyledi. Telefonda söylenebilecek bir durum değilmiş. Ben de tamam dedim. Ne olacağını bilmiyordum ama aklıma kötü şeyler de getirmiyordum. Neyse. Biz Ayşe ile buluştuk. Hemen konuya girdi:

A- False god. Ben artık yapamıyorum.

Ben bu dediği üzerine çökmüştüm. Sanki üzerime bir çok kamyon dökülmüştü. Ve kaldıramıyorlardı.

B- Na-nasıl yani? Sen ciddi misin?
A- Hem de çok.
B- Peki ben sana ne yaptım be Ayşe? Seni sevmekten başka sana ne yaptım? Antrenmanlardan sonra bile seninle buluştum. Ama neden? Söyle. Söyle ki ben de bileyim.
A- Mehmet seni başka bir kızla görmüş. Onunla sarmaş dolaşmışsınız. Hatta Mehmet'e sırf ortam yapabilmek için benimle çıktığını söylemişsin.
B- Bunlara gerçekten inandın mı?
A- Sen inanmaz mıydın?
B- Senden duymadan, güvendiklerime sormadan hareket etmezdim. Eğer sen bunları yapmadıysan zaten bitsin bu ilişki.

Masadan kalktım. Bir kuruş bile bırakmadım masaya ve gittim. Yolda gözyaşları dökerek...