Köye vardığımda Salih'e ağız dolusu küfürler ediyordum. Köy terk edilmişti. Issızlığın ortasında ıssız bir köyde hayatımı mahveden varlıkta yalnız başımaydım. Bir an etrafıma baktım, 'şey'i görememiştim. Merakla gözlerim onu ararken, köyün içinde, harabe evlerin arasından bana baktığını gördüm. içimi bir ürperme aldı. Ancak bu kısa sürdü, çünkü bir dağın yamacında ışık parıltısı gördüm. O parıltı bir evden geliyordu. Eğer hocaysa oraya gitmeli, değilse de hocanın nerede olduğunu öğrenmeliydim. Arabadan el fenerini alıp o eve doğru yürümeye başladım. Ancak yürürken sürekli harabe evlerin içerisinden gülüşmeler duyuyordum. Bir an burada insanların yaşıyor olabileceğini düşünüp 'Burada birileri var mı?!' diye bağırdım. Bağırmamla evlerin içindeki tüm gülüşmeler kesildi. O esnada bir evin içinden bana doğru taş fırladı. Eve doğru 'Orada kim var?!' diye bağırdım. Ses gelmeyince evin içine girmek istedim. Ancak kapı bir türlü açılmıyordu. Evin içine pencereden bakmaya karar verdim. El fenerini pencereye tuttuğumda evin ortasında siyah bir keçi gördüm. Taşı bu hayvan atmış olamazdı. Yoksa bu 'hayvan' değil miydi?
Tam bu esnada 10-15 metre uzaktan 'Ne işin var burada?!' diye bir ses duydum. Bu aradığım hoca olmalıydı.
Ben: (B) Hoca: (H)
B: Buralarda bir hoca varmış, onu arıyorum.
H: O hoca benim. Bu saatlerde buralarda şerliler cirit atar. Beni takip et.
Dedikten sonra evine doğru yürümeye başladık. Yol boyu sürekli dua olduğunu tahmin ettiğim bir şeyler okuyordu. Evine girdiğimde tuhaf bir rahatlama gelmişti. Üstelik 'şey'de eve girmemiş, dışarıda kalmıştı. Ben bunun şaşkınlığını atamamışken hocanın, 'Merak etme, o buraya giremez.' demesiyle irkildim.