Derin'in de kendinden 6 yaş büyük bi ablası varmış.Bu olaylar patlak verdikten 1-2 ay sonra ablasının lösemi olduğunu öğrenmişler. Kız zaten anne babası için üzülürken bi de ablası çıkınca hepten perişan olmuş. ablasıyla ilgili kısmı anlatırken yine bi duraksayıp hıçkıra hıçkıra iç çekti.o iç çektikçe ben ablamı düşündüm. kavga gürültüye alışkındım ama ablama bişey olduğunu düşünmek bile beni baya etkiledi.o zamana kadar benim için hayaletten farkı olmayan o kıza şimdi şevkatle, acıyarak bakıyodum.bi ara sarılmayı bile düşündüm beyler omzumda ağlasın istedim bi şekilde acısını paylaşmayı istedim ama yapamadım. hepsini içime atıp mal gibi onu izledim.her baktığımda bu kadar güzel olduğunu farketmediğime şaşırdım her baktığımda başka bi güzelliğini farkettim. öyle bi süre oturduktan sonra ne zaman istersen benimle konuşabilirsin ablan için de ne lazımsa yardım ederim dedim sanki edebilecekmişim gibi.ilk kez orda tebessüm ettiğini gördüm ve güldükçe daha da güzelleştiğini farkettim.o günden sonra tek amacım onu bi daha ağlatmamak aylarca fark edemediğim güzel yüzünü hep güldürmek oldu.zil çalınca ikimizde birden toplandık ben hala anlattıklarının etkisindeyken ben bi bizimkilere bakıyım diye ayağa kalktım.tam kapıya yönelmişken burnun kanıyo dedi yüzünde hafif bi gülümseme vardı.ben de hafiften gülerek yıkarım dedim ve çıktım. tuvalete girip tipime baktığımda ister inanın ister inanmayın kahkaha attım beyler. topun etkisiyle ağzım resmen kaymıştı. dudak şiş burun kanıyo, araba çarpmış gibi bi halim vardı. ulan ben kızın yanında bu tiple mi oturdum şimdi diye söylendim içimden. yüzümü iyice yıkayıp bahçeye bizimkilerin yanına indim.