sonunda kareli şort beyaz atlet kombinimi çıkarıp daha normal bişey giytikten sonra salona döndüm.az önce selamlamadığım burakla da selamlaşıp koltuğa attım kendimi.az önce herkes birbiriyle konuşurken hepsi suratıma bakmaya başladı birden. annemlere de o güne kadar düzgün bi açıklama yapmamıştım haliyle onlar da baya merak ediyolardı. oturup her şeyi baştan sona anlattım. anlatmayı bitirince ilk gizem atladı lafa."senle ne dertleri var ya yanındakine napıyolarsa yapıp çekip gitselerdi ya" dedi. sonra utanmış olucak ki "yani ona da yapmasınlar ama hiç tanımadığı birini neden dövüyolar" diye ekledi. bundan 7-8 ay önce gizemin beni bu kadar düşünmesi hayal gibi bişeydi benim için. okulun ilk zamanları hafiften yanıktım çünkü ona ama şimdi sadece çok sevdiğim bi arkadaşım olarak görüyodum onu. asıl tepkisini merak ettiğim Derin'di ama o boş boş halıyı izliyodu.bi an kavgayı falan her şeyi unutup ulan bi kızın evine bak bi benimkine diye geçirdim içimden. sonra birden don atlet kıza sarıldığım aklıma geldi hepten yerin dibine girdim. olayla ilgili herkes bişey söylerken benim aklımda bu düşünceler vardı hep. annemin ayağa kalkıp mutfağa gitmesiyle ablam, onun peşinden de kızlar ayaklanınca odada burakla başbaşa kaldık. hafif alaylı bi tavırla burak'a dönüp "olum niye haber vermeden getiriyosun milleti lan rezil oldum" dedim. burak kendini koltukta geriye atıp "boşver kanka onlar hiç mi atlet giymiyo sanki gibtir et" dedi. kızlar odaya girene kadar hepsini kafamda beyaz atletle canlandırıp yok lan yapmıyolardır diye içimi rahatlattım.