Üçüncü Gece

Öğleden sonra ifademi almak için karakola çağırmışlardı. Kızın numarasını aldığım kısım hariç her şeyi söyledim. Ateş sesi gelince bir anlık refleksle kadını karşıya kadar zütürmüştüm ismini ,numarasını, hiçbir şeyini bilmiyordum. Karakoldan çıktıktan biraz sonra telefonum çaldı. Arayan kızdı. Dünkü yerde buluşmamızı söyledi.

Ve o akşam ise oturmuş bekliyordum. Aynı yerdeydim, kısa bir süre sonra kızı alan transporter geldi. Bir adam kapıyı açtı, 50 yaşlarında hafif şişman ve güzel giyimliydi, kız da arabanın içindeydi içeriye gelmemi söyledi. içeriye ufak bir göz attıktan sonra adamın karşısındaki koltuğa oturdum. Elini uzattı, inşaat gibi ağır işlerde çalışan birinin ellerine sahipti lakin elinde bir inşaat işçisinin birkaç yıl boyunca çalışsa da alamayacağı türden büyük bir yüzük vardı. Elimi uzattım hafifçe el sıkıştık. Kendimi tanıttım adının ibrahim olduğunu söyledi. Lakin o an için arabada şöförden sonraki en az ilgilendiğim isimdi. Kıza döndüm ve elimi uzattım. Göz ucuyla da ibrahim'e baktım.Bir tepki vermiyordu. Kız elimi tuttu ve " ben de pınar dedi". Memnun olduğumu söyledim ve konuşmayı kısa kesecek gibi gözüken ibrahim'e baktım. "Buyurun ne söyleyecektiniz ?" diye sordum. Bana teşekkür etmek istediğini söyledi. Ve cebinden bir zarf çıkarıp bana uzattı. "Bu nedir ? " diye sordum. ibrahim babacan bir tavırla "Yardımlarınız için bir teşekkür babında bunu kabul edin" dedi. Zarfa baktım. içinde büyük ihtimalle birkaç yıl çalışmadan yaşamama yetecek kadar para vardı. Pınar'a da bir göz ucu ile baktım. Ve başımı kaldırarak "Teşekkürler ibrahim Bey lakin ben adı üzerinde yardım ettim. Ayrıca, hanımefendi de ben olmadan gayet oradan kurtulabilirdi". ibrahim Bey hayal kırıklığına uğramış gibiydi ve zarfı cebine koydu.Ve kartını uzattı "en azından bunu alın birilerine borçlu kalmak istemem" dedi. Teşekkür ederek kartı aldım ve evimi sorduklarında 3-4 sokak aşağıdaki arkadaşın Ozan'ın evini tarif ettim. Kapıda inip zile bastım.