Yavaş yavaş bölgeden çıkmaya başlamıştık;3.Selim'e doğru intikal etmeye.
Hava soğuk ve puslu...
Daha da kötüsü Sessiz ve olabildiğince karanlık;Gece görüşler olmasa kafayı yeriz herhalde.
Yaklaşık 2 saatlik yol;düşünerek geçecekse düşüneceğim eşim ve doğacak çocuğum.

ilerlerliyoruz;Hasan'ın başına gelen olaydandır galiba herkes daha tedbirli...
Herkes daha ciddi ve herkes bir öncekinden daha çok korkuyor!
Öncü olarak 15 dakika erken çıktık;yolda herhangi bir unsuru kaldırmak için.

Arada sırada yırtıcı kuşların sesi geliyor kulağıma bilmiyorum hangi tür;
arada sırada da Halep semalarına yükselen silah sesleri;bazen o kadar abartıyor ki
mermi gökyüzünü yararken görüyoruz ama çok uzaktan.

Kendim;kendimle konuşuyor aklım aklımı düşünüyor kalbim kalbimi hissetmeye çalışıyor;
ve en önemlisi ruhum ruhumu korkutuyor.
Bu durumlarda AŞKIN ne kadar kutsal bir duygu olduğunu anlıyor insan.

Eşimin resmine bakarken;onun için ölmeyeceğim diyorum!
Eşimin resmine bakarken;tekrar bir araya geleceğimiz
günü düşünüyorum bu bana umut veriyor.
Demem o ki böyle durumlarda birisine bağlı değilseniz;
bağlı olanlara nazaran daha ümitsizsiniz!

Botumun içi kum oluyor;rahatsız etsede devam ediyorsun,
hafif üşüyorsun yürümen enerji veriyor;
bazen yürümek zorunda kalıyorsun, yoruluyorsun ama zorundasın...

Sadece ben,biz ve Allah var başka kimse yok!
Belki sevdiklerimizin duası da var ama kesinlike gam yok! pişmanlık yok!
vatan sağ olsun da biz önemli değiliz!

iç sesim başlıyor konuşmaya;
"Eğer öleceksem;öyle yatarak değil, trafik kazasıyla değil, manyağın biriyle kavga ederek değil
düşman ile çarpışarak vatan uğruna öleyim...
Tamam kabul ediyorum böyle ölüm olacaksa her türlü acıya razıyım."

Bu sefer iç sesim değil nefsim konuşuyor;
"Acı mı? aman Allah korusun düşünsene parçalanarak ölüyorsun;
aman bizden uzak olsun da kime olursa olsun"

Biz orada sadece Türk Askeri-pkk mücadelesi değil
Ruhumuzla-Nefsimizin mücadelesinide veriyoruz;
alınan kararların anlık olarak ne ekgib ne fazlasıyla geri döndüğü mücadeleden!