atölyeye gittim bi yandan sevinçten uçup bi yandan korkarken.
belki de kurtarıcaktım annemi borçlardan.
7'de işten çıktım , eve geldiğimde annem ağlamıyordu , veya üzgün gözükmüyordu.
garip
sonraki aylar birbirini kovaladı beyler pek birşey anlatmama gerek yok, çalışıyordum 7-11 sonra öğlen atölyeye gidip 7'ye kadar orda çalışıyordum.
bu arada bu konteynır işini bana ayarlayan adamın adı mehmetmiş. birkaç hafta sonra öğrenmiştim şans eseri , her neyse.
aylar ayları kovaladı dediğim gibi , artık borç falan kalmamış , eski zavallı hayattım daha az zavallı olmaya başlamıştı.
aradan 5 yıl geçti. 16 yaşındayım (17 de olabilir) ve artık işimde uzman sayılırdım. fabrikadaki her bölümde çalışmışlığım vardı ve konteynırlarda dediğim gibi uzmandım.
aldığım para şimdinin asgari ücretinin biraz üzerindeydi çünkü tahmin edebilceğinizden çok daha fazla işe yardım ediyordum.
hayat yoksa normale mi dönüyordu amk?
şaşırdım ulan , normallik demekki böyle bişey.
param vardı , annemin düşünmesi gereken borçları da yoktu.
hayatta daha beni neler bekliyordu ki?
eve gittim uğur abinin yanından çıkıp , annem mutlu şekilde karşıladı beni.
bende nedenini sormadım , çünkü bilmek istemiyordum.
onu öyle görmek yetiyordu.
geçtim yatağıma , tavanı dikizliyorum mal mal.
düşündüm , benim kimim var diye.
kimsem yoktu lan .
annem vardı bitek.
uğur abim vardı , birde mehmet abim.
başka kimsem yoktu.
diğer herkesle muhabbetim isim sormaktan öteye gidememişti.
üzüldüm lan o an.
o anı hatırladıkça da üzülüyorum
kimsesizlik kadar kötü bişey yok
cebimde para vardı ama bu sefer de yanlızlık kederlendirmişti beni.
hay anasını gibeyim böyle kaderin dedim ve klagib şekilde 6:30 da kalktım.
gittim fabrikaya konteynır gelmiş , ama bi gariplik var.
mehmet abi orda , etrafında da bikaç kişi var.
adamlar jilet gibi giyinmişler , öyle ki tek bakışta anladım bu adamların kıyafetleri benim ev kiramdan daha çok.
mehmet abi farketmedi beni , bişeyler anlatıyordu heyecanlı heyecanlı.
günaydın mehmet abi dedim yanından geçerken , sonra "aa kick , gelsene sen bi buraya"
o seslenme cidden fark yaratacaktı beyler.
çok şey değişecekti.
aralarından boyu 1.90 , orta kilolu , siyah takım elbiseli bi adamı gösterdi.
"bu bey , fabrikanın sahibi. son zamanlarda fabrikada büyüme gösterdi. bundada senin etkin çok. şuan yaşın daha çok genç , anlayabileceğini sanmıyorum ama sana burda gerçek anlamda kariyer imkanı sunmak istiyoruz."
"anlamadım ben abi?"
"alacağın ücret artacak."
"napmam lazım abi"
"bişey yapmana gerek yok , sadece haber vermek için çağırdım seni. umarım hep bizimle olursun , çok genç ve değerli bi arkadaşımızsın."
"teşekkürler abi çok sağol"
sonra bana gözucuyla hadi gibtir git bakışı attı , bende anladım tabi işime döndüm.
uyku sersemiyle anlamamıştım amk.
kariyer neydi amk
alacağım para artacaktı , heralde iyi bişey
sevindim , mutlu oldum.
normalde bu ilk terfiyem değildi.
ama o terfiyeyi çok farklı kılacak olay yaşandı o gün.
konteynırı boşalttık , artık bende pek bi hamallık yapmıyorum , sadece şunu alın şuraya yerleştirin diyorum arada da bi kaç koli mal taşıyorum.
mehmet abi geldi yanıma , " bu akşam kutlamamız lazım bunu , hadi yine iyisin lan kerenacı"
sırıttım biraz , sonra " akşam 9'da alırım seni" dedi , garipsedim amk.
ben mehmet abiye evimi söylememiştim ki.
nasıl buldu hala bilmiyorum ve merak ediyorum , ama saat 9'da geldi evime.
anneme falan haber vermiştim tabi , çıktık dışarı.
beyoğluna gittik , oturduk bi mekana.
yaktı sigarasını , bana da uzattı sonra.
aldım bi dal , sonra da ağzımda beklettim sigarayı yaksın diye.
çakmağı masasından sürükledi önüme doğru , " al kendin yak pekekent" diyerek.
aldım yaktım , işte o gün sigaraya başladım.
anasını gibeyim , milletin patronu sigarayı görünce kızar , benimki beni sigaraya başlatıyor.
mehmet abi patrondan fazlasıydı benim için , arkadaşımdı aynı zamanda.
konuşmaya başladı.