di.Tito'da agladi. Yazar Titoya 
sordu,'Söyle dostum yarin çikar çikmaz ilk ne yapalim ?'Tito:'Gidelim bir 
bara ve hayvan gibi içelim' dedi Gülüstüler. Sabaha kadar uyumadilar. Hayal 
kurup bu bu fare kapanindan farksiz, lavabolu dikdörtgenin ilk defa tadini 
çikardilar.Bir anda sanki hücre genislemis gibiydi...  

Sabahin ilk igiblariyla son kez açildi demir kapi. Kapidan çikarken son kez 
geri döndü ve ranzasina bakti italyan yazar. Sadece su iki kelimeydi 
agzindan dökülen:'Vay be... 'Disari çiktilar...  

Tito Lucianno'nun omzundaydi. Sabahin körüydü ve mevsim kisti.Kar lapa lapa 
yagiyordu. Lucianno bavulunu havaya firlatti ve 'özgürlük' diye bagirdi. Tito 
da bagirdi. Yagan kar umurlarinda degildi. Yürüdüler kara inat 
yürüdüler.Özgürlük sicakligina kar mi dayanir kis mi...  

Nihayet bir barin önüne geldiler. Tito sordu “Simdi biz buraya girebilecek 
miyiz?” Avazi çiktigi kadar 'biz artik özgürüz 'diye bagirdi 
Lucianno. içeriye girdiler. içeride sizmis kalmis üç bes adamla kasanin 
basinda uyuya kalan barmenden baska kimse yoktu.Bir masaya oturdular...  

Bir ara Lucianoo'nun gözü masanin yanindaki aynaya ilisti. Hapisten 
çiktiginda yaptigi gibi yeniden mirildandi 'vay be 'Saçlari bembeyaz 
olmustu, yüzü burus burustu. Yaslanmisti Lucianno. Tebessümüne aradan sizan 
birkaç damla göz yasi karisti. !Barmen bize iki bira getir ' diyebildi titrek bir sesle. 
Barmen yerinden firlayip biralari getirdi.Bir adamin iki 
tane bira istemesinin sebebini bilmiyordu. Bilmesi de gerekmiyordu, bilmekte 
istemiyordu zaten. Biralari birakti ve kus tüyü kasasina geri döndü...