Yoruldum..30 yaşındayım hayatta görebileceğim çoğu acıyı hüzünü yaşadım.. hiç isyan etmedim..ama ağır geliyor bazen artık bana..ne bileyim sanki birşeyler ekgib gibi.. sürekli rutin işe git eve gel borç öde yemek ye dinlen yine işe git..3 yaşında oğlum var.. dünya üzerinde millet am üstünde fındık kırarken biz karınca gibi biz gibildik o bari gibilmesin diyr gelecek hazırlayalım derdine düştük.. ağırıma gidiyor hayat bazen bizim sürünürken başka insanların zevk sefa içinde yaşaması.. isyan etmek günah ama neden biz . Yada ben ? ..içimizdekileri döktüğümüz bir nebze olsun rahatlayıp anlatanildiğimiz tek yer burası... Biz ne babayı gördük ne babadan bişey didindik çalıştık bu yaşlara geldik... Ama omuzlardaki yük bazen öyle ağır gelirki insana.. gecenin bir saatinde seni buraya atar.. içini döker sonra bir tak düzelmicek gibi salak salak düşünmeye devam edersin.. soruyorum kendi kendime başka hayatlar zevk sefa içinde dertsiz tasasız iken bizim yaşadıklarımız sınav mı ? Yoksa adalet mi ?...