Eylülün babasının hazırlattığı arabaya bindik tam bir ambulanstı. Ön tarafa babasını oturttuk arkada seruma bağlı bir şekilde, sedyede Eylül yatıyodu. Veli abi ve bende arkada oturuyoduk. Veli abi sürekli bişeylerle uğraşıyordu eli hiç durmadı. Ben Eylüle döndüm, elini tuttum, alnından öptüm. ($ben) (€ylül)

$- Sevdiğim, can bildiğim, sensiz yaşayamam demiştim sen olmadan, yüzünü görmeden bir gün bile geçirmedim yine.
€- Weing bunu neden yaptın? Ya babam senin kim olduğunu anlasaydı? Ya ikinizede zarar verseydi? Ben nasıl yaşardım öyle?
$- Ah be Eylül senin için neler yapıcağımı bir bilsen.

Beyler bildiğiniz keldi. Saçları daha yeni çıkıyodu. Kafasından okşadım, dudaklarından öptüm, yol boyu elinden tuttum sevdiğimin. Babası, devlet hastanesine zütürmek yerine özel hastaneye zütürüyodu bizi, bu bizim işimizi bir yandan kolaylaştırıp, bir yandan zorlaştıracaktı. Eylülü hastaneden tekrar nasıl çıkarabiliceğimizi düşünürken aklıma dank etti. Senelerdir ona bakan, velayetin sahibi olan kadın.

Munise teyze, Eylülün babannesi.