Ben çocukken çok safmışım
Kanmışım! Badireler atlatmışım
Moruk dünya mayınlı arazi ben tankmışım
Düştüysem düştüm heveslenme bin
Finalde pes etmeden ayağa hep kalkmışım
Yorulsamda yıkılmam gururum kaldırır başı
Kimi zaman yatağıma yastık oldu soğuk kaldırım taşı
Adamlığın cebimdeki bozukluklara denktir
Yaktıysam ateşi o an dünyam gökkuşağından renkli
Hayat yordu beni ben kağıt kalemimle dertleştim!
Kimisi sonunu göremedi lan kimi kendine yer seçti!
 
Burda gençler okula değil sokakta köşe başına kaydolur
Hep karaya vuran umutlarıda liman bulamaz kaybolur lan
Benim einstein kadar kaçık düşüncem, kağıtta kafiyem
Varoşu anlatır dilim tam 32 bar harfiyen!
Rüzgarım arkamdan eser önden değil
Hayat bi tiyatro sahnesi ve ben en önlerdeyim
Bir çoğu da ister Maes’ı devirmeyi
Bende sık sık isterim loş olan boş bu yolda delirmeyi
Siz sevinmeyin (sevinmeyin) fazla
Benide başı boş sanma sakın
Çünkü ben sokakta evimdeyim
Kimine keş bi serseriyim kimine doğru sözün kanıtı
Kahpeyi geçmişi adamınsa bakışları tanıtır kendini
Saçların gibi seyrelir umutların
Unutmadım çocukken uçan hayallerim sanardım hep bulutları
Pespaye hikayelere seyre daldım yıllarca
Biliyorum en sonunda düşünmekten tırlatcam
Harbiden içmekten değil moruk
Bigün mikrofonuma haykırmaktan ciğerlerimi patlatıcam
_
-Maestro