Tuttum kendimi ağlamadım, anladı yine aynı kişiden mesaj, git hikayeci 2 gün benden izinlisin parandan kesmicem dedi, işi bırakıyorum dedim. Dondu kaldı, ne oldu dedi. Ben bu işe onunla birlikteyken daha rahat olalım diye, her istediğini yapabileyim diye girdim, doğum günü de yaklaşıyordu, para lazımdı, şimdi o yok, eyvallah abi sağolasın dedim. Düşündü düşündü, dur dese niye diyecekti ki ? Sebebim kalmamıştı, kal diyemezdi, git de diyemezdi, Sevmişti beni abi gibi belliydi, ne zaman istersen kapım açık dedi.

gibtirdim gittim eve, itiraf edeceğim beyler, ruh gibi yaşadım ama bir damla gözyaşı dökmedim diğer günde okula gitmemezlik yapmadım gittim. Devamsızlık birikiyordu zaten, basketbola döneceğimin sinyallerini verdim aileme.

Beni ayakta tutan tek şey, o günaydın mesajıydı, benden önce günaydın yazdığı birisi vardı, belki de en hayırlısı buydu dedim. En uzak sıraya gittim ona, siyah ve beyaz kadar uzaklaştık, tüm vaktimi diğer sınıflarda harcadım tenefüslerde göz göze bile gelmedik. Hep kaçtım, Zulada biriktirdiğim parayı basketbola yatırdım ve başladım. Eren ve Serkanla lafladım yine, lan sen bizim yanımıza gelir miydin diye triplendiler, Melis varken kimse gibimde değildi işte beyler, sadece o olunca yetiyordu. Sinemaya filan gittim tek başıma, 5 gün filan geçti böyle Nisan'ın ortalarına gelmiştik. Doğum günü yaklaşıyordu. Ben dışarda mutlu gibiydim, yine renk vermiyordum. O da mutluydu, acaba diyordum, acaba o da benim gibi evde üzülüyor mu?