hiç geleceği yoktu beyler. her yere beraber gittiğim, en güzel kafaları beraber yaşadığım, sabahlara kadar sevişip sabahına mükemmel bir huzurla yanında uyandığım kadın bambaşka biriydi. sanki duygusuz sanki ruhsuz.. ağlıyordu evet ama niye olduğu yine kayıptı. boynuna sarıldım, içime çektim kokusunu bir süre. kanım üzerine gelmişti, onu görünce çıldırdı, üzerindeki geceliği çıkarıp fırlattı avazı çıktığı kadar bağırdı

- ne istiyorsunuz lan benden sen, annen, çevremiz ne istiyorsunuz aq
- uzak durun lan benden gidin oğlum başımdan bela mısınız lan bana ? hayalimden hayatımdan vazgeçtim lan ben sizin yüzünüzden. senin yüzünden senden vazgeçtim lan ben. neyin sevgisi lan bu gibtirin gidin lan artık.

10 saniye içinde kurduğu cümlelerin en dibine kadar indim. "hayalimden, hayatımdan vazgeçtim" , "senin yüzünden senden vazgeçtim".. inşallah düşündüğüm şey değildir dedim kendi kendime. kısa süre içinde allaha ne kadar yalvardım bilmiyorum. içimde düğüm düğüm birşeyler vardı. yapmamış olsun dedim, bunu bana daha doğrusu bize özelliklede kendisine yapmamış olmasını diledim allahtan.