o elemanı o gün orda kevgire çevirmediğim için kendimden utandım. gerçi begümede güveniyordum. kimin aklına gelebilirdi ki beyler ? kim bilebilirdi böyle olacağını ? olmuştu ama. başta dedim ya olmaz dediğim herşey olmuştu dıbına koydumun hayatında. o an sadece ölmek istiyordum. sevmişsinizdir beyler. şöyle bir düşünün ömrünüzü harcadığınız kadın olabildiğince geçerli bir sebepten gidiyor. evladınız doğmadan ölüyor, o kadın belli bir süre sonra başkasıyla gidiyor. siz yarak gibi kalıyorsunuz. ona sarılıp yatamayacağınız, yazdığı notu atamayacağınız, onunla geçtiğiniz yerlerden tek başına geçmek zorunda kalacağınız, dertleşemeyeceğiniz, en önemlisi birdaha sevemeyeceğiniz bir ömür sizi bekliyor. zor değil mi ? acıtıyor değil mi beyler ? aradan kaç gün geçti bilmiyorum 86 kilodan 60'lı kiloya düştüğümü aynaya baktığımda direk anladım. ne kadar zamandır bakmıyordum acaba aynaya ? güldüm kendime. vaay be dedim reklam haline bak. bir dilim ekmek yedim o gün belki 1 hafta sonra. insan açlıktan ölmüyormuş beyler bunu öğrenmiştim. sokağa attım kendimi. yürüdüğümüz yerlerden geçtim, geçerken ağladım. herkes dönüp bakıyordu. insanlara çarpa çarpa yürüyordum. özür bile dilemeden geçip gidiyordum. sakallarım olabildiğince uzamıştı. sokakta yatan kimsesizler gibiydim. öylece yürüdüm o gün. sadece yürüdüm, yürürken ağladım, insanlara çarptım yaptığım tek aktivite buydu uzun süre sonra.