elimden geleni ardıma koymadım.
ne annemin ne pederin sözünden çıkmadım yine yaranamadım.
ama gün geçtikçe anlıyorum ki dünyada bi algı problemi var ki o da herkesin mutlu olması gerektiğini söylemeleridir.
katılmıyorum.
insanlar mutlu olacağını düşünerek karakterlerinden,günlük yaşantılarından ve sayamayacağım bir sürü şeyden vazgeçmeye hazırlar.
varsın kalalım odamızda,varsın olmasın arkadaşımız.--yokta zaten--
olmuyor abi.uğraşılmaz bu kadar.
mutluluğa yakınsanız 2 adım yürüyün tabi.ama benim gibi 10km koşacaksanız çekin bi' sandalye oturalım.
unutuldum,rutin yaşama terkedildim,taşı sıksam suyunu çıkaracağım yaşlarda evden dışarıya yine kafeye oyun oynamaya giderim.
fazlası yok.temin ederim yok.
1 ay kadar bu durumdan şikayetçiydim,moralimi bozardı bu durum.alıştım problemim yok şimdi.
benim durumumda olan illa ki vardır,belki önceki durumumda olanlar da vardır.benden bi' tavsiye bekleyen olursa şudur ki bi süre moraliniz bozulsun,ölmüyoruz sonuçta.yarın öbür gün geçer sen de ruhunu nereye fırlattığını bilmeyen sözde insan olarak oturursun odanda o kadar takma kafana.
saldık,saldım.

edit: https://www.youtube.com/watch?v=tZ7cH3qnrCA