Karnımız doymuş , ısınmıştık. Artık kuruduğumuza göre yatabilirdik. Arda bana bir soru sordu:

Burak uyuyalım mı?

Uyuyalım da ben battaniyesiz uyuyamıyorum. Acaba biraz bakınabilir misin?

Tamam.

Konuşmamızdan sonra Arda buralarda dolandı ve biraz süre sonra yukarı çıkış seslerini duydum. Ben de koltuğa uzanıp hayallere daldım. Ailemi, arkadaşlarımı düşündüm. Kim bilir nasıl merak etmişlerdir beni. Ahmet'le Alper'den hâlâ haber yok.En son yağmur başladığında , ormanın içindeyken gördüm onları. Aramızdan geliyorlardı. Bir anda kayboldular. Şimdi nerdeler acaba?

Birden kapının çarpmasıyla kendime geldim.

iMDAAATTT!!

Arda'nın çığlığıyla birlikte donakaldım. Arda sakin bir insandır. Abartılı tepkiler vermez olaylara.

BURAK YARDIM ET!

Yerimden kıpırdayamıyordum. Bir güç beni engelliyordu sanki...