Yani nasıl anlatsam ben çok tuhaf biriyim konuşmamdan hayallerimden pgibolojime yürüme şeklime kadar tuhafım.

Üniversiteden bir kızın doğum günüymüş babasının da cafe si varmış. Herkesi çağırıyordu sınıftaki ben kabul etmedim arkadaş ortamlarını sevmem öyle. Düşündüm biraz ben neden böyleyim diye ben niye anti sosyalim niye pgibolojim bozuk.

insanlarla konuşurken gözlerimi kaçırırım kekelerim düzgün konuştuğum bir yer var oda aynaya bakıyorum ciddi ciddi aynaya bakarak konuşuyorum.

Herney se kıza dedim bende geliyorum diye. Cafe ye gittim sınıfta da kimseyi tanımıyorum kızda niye çağırdı anlamadım zaten herkesi çağırıyordu ama. Bir sosyalleşmeyi deniyeceğim dedim. Herkes bir masada toplanmış şişe çevirmece oynuyordu. Gene o kafamdaki sesler çalmaya başladı yalan değil kafamda sesler var bana ne yapıcağımı söylüyorlar bende onlara uyuyorum. Sesler şöyle diyordu.

"Gitme onlar seni anlamaz seni üzer" gidecektim yürümeye başladım masaya doğru.

Sonra başıma ağrı girdi gözümü açtığımda herkes benim etrafımda toplanmış gözüm açık konuşamıyorum haraket edemiyorum. Bir sedye geldi kafamdan bütün düşünceleri çıkardım hopladım birden kendime geldim ayıldım.

Ayağa kalktım bir şeyim yok dedim kız bana söyleniyordu mahvetdin doğum günümü diye çektim geldim. Belki o kafamdaki sesleri dinlemem lazım.

Pgiboloğa gidecektim gene o kafamdaki sesler gitme kötü şeylerle karşılacaksın dediler gene başım ağrı girdi.

Kısacası bir kız arkadaşım dışında konuşacak eğlenecek biri yok. Bütün gün evde bilgisayarda takılırım alıştım yanlızlığa.

Yani diyorum benim gibi birileri varsa istanbul da 18 yaşındayım buluşalım vakit geçirelim yani beni çekin ama tuhaf tuhaf konulardan falan konuşurum.

Şu yanlızlıktan evin bir köşesine geçip ağlıyorum niye ben böyle biriyim diye hatta bazen diyorum ki Berkecan falan olayım baba parası yiyeyim arkadaşlarım olsun fırsatçı beni sömüren olsa bile o yokluktayım.

Şuan bu yazıyı yazarken bile çıldırasım geliyor niye böyle biriyim amk ağlıyacam vallaha şimdi.