Gitmişiz peygamberin kabrinin önüne. Sanırım Ravza'i Mutahhara mı ne öyle bişi denio oraya. Yanında da Hz. Ömerle Ebubekir'in kabirleri var. Onunde namaz kılmak gerekiyormuş. tAbii ki peygambere secde etmiyosun, zaten oyle gözükmesin diye kabri oyle ayarlamışlar ki kabire arkanı dönerek yani görmeyerek secde ediosun.

Asıl garip olay da burada yasadım. Namaz kılarken birden içime huşu mu desem, bi ürperti mi desem, ya da kendimi zorlayarak bi şeyler mi hissettim desem bilemedim; lakin içim birden çok ciddi ürperdi. Kanınız soğur irkilir ya ondan oldu. Lise 3 e kadarki hayatımı duşundum, sonra son 2 yılda yaptıklarımı. Hiçbir tak yapmamıştım; ne içki ne sigara ne karı kız. Küfür bile etmedim tek kelime çıkmamıştı ağzımdan. Lakin namazı bırakmıştım, "isyankar" biri olmuştum. Nedense bunları duşundum ve ciddi bi şekilde ağladım.

Namazın ortasında sureleri bile okuyamıyorsun. Dilim düğümlendi, sadece hıçkıra hıçkıra ağladım. Bir kaç kişinin bana baktığını hissediyordum. Ne bliliyim ulan su an dusununce gülesim geliyor. Belki de şu an tam olarak isyankar bi binim ve yanacam zebanilerin ortasında, bilemem .)

Hatta çıktıktan sonra bi tane adam geldi where are u from falan sordu. Araptı, ama orada herkes az buçuk ingilizce bilir öyle anlaşırsın. Türkiye falan deyince geldi bana sarıldı. we love you falan bişiler diyo. Araplar bizi seviyor beyler, en azından Arap halkı. Onların basındaki Suudi huur cocougu zenginlerin amk, lakin halk bizi seviyor. Hoş, bana sorsan şu an ben Arap halkını bile sevmiyorum bize 1.dünya savasında sattılar diye, belki de yanlış düşünüyorum bilemiycem.