Ahmet amca benim cevap vermemi beklemeden art arda cümlelerini sıralıyor ve beni gerçekten sinirlendiriyordu . Odanın tek penceresinden gözüme doğru gelen güneş ışığı sevmediğim sözlerle birleşince bir an kendimi kaybedip aklıma sadece cebimde ki bıçağı çıkartıp sallamak geldi. Salladım durmadan, hiçbir şey hissetmeden nefesim kesilene kadar salladım , beni kendime getiren şey o çirkin köpeğin acı bir çığlık şeklinde durmadan havlaması oldu . O zaman durumun farkına vararak ayakta sadece dikili kaldım.
Ne kadar zaman geçti gerçekten hiçbir fikrim yok . Uzun bir süredir ayakta durduğumun farkına bacaklarımın ağrıdığını hissettiğim an anladım . Önümde apartmanın kimsesiz bunak lakaplı insanı Ahmet amca cansız ve kanlı bedeniyle duruyordu . Hiçbir şey hissetmiyordum , düşüncelerim tamamen durmuş ne yapmam gerektiğini bilmiyordum vicdan azabı denilen kavram benim için geçerli değildi bunu biliyor ve bunu bildikçe daha da terliyor kan sıçramış elimle alnımı siliyordum...