Bir hafta boyunca işi öğrenmek için Seda'nın peşinde gezdim durdum. Selim ve Seda bana işin bütün inceliklerini, müşterilere hitap etmem gereken üslubu, hangi durumlarda neler yapmam gerektiğini falan her şeyi öğrettiler. Bu sırada evimin eşyalarını da hallettim Cemil abinin sayesinde. Her na aldımda hepsini hesabıma yazdırdım, emeğimin karşılığından düşülmesi için. Ara sıra boş kaldıkça defter kalem elimde gözlerimin dalıp gittiğini fark etmiş Seda, yanıma geldi bir gün.

+Abi dikkat ettim de sende derinde bir şeyler var ama ne olduğu hakkında bir fikrim yok. Neler yazdığını gerçekten merak ediyorum ama sormaya da cesaret edemiyorum. Bir derdin sıkıntın mı var?

Ne anlatsam boş, ne desem kelimelerime yükleyeceğim anlamları anlamayacak Seda hiç bir zaman.

-Kendi şarkılarımı şiirlerimi döküyorum kelimelere. Siz bilmiyorsunuz tabi, ara ara kendi kendime çalar söylerim.
+Abi ciddi misin sen? Neden söylemedin ki şimdiye kadar bize? Selim, Can abi şarklılar yazıp söylermiş biliyor muydun?
^Yoo, öyle bir güzellik yaptı mı ki bilelim Seda, senin de sorduğun soru mu şimdi?
+Doğru valla haklısın. Abi hadi bize okusana bir şeyler, Madem anlatmıyorsun içindekileri, biz de farklı yollardan öğrenelim neymiş derdin senin.
-Öyle çok bir şey değil ya, kendimi eğlendiriyorum sadece. Israr etmeyin boşuna yani.
^Ee, bizi de eğlendir işte. Arkadaş değil miyiz? O kadarcık da hatırımız yok mu yani bunu mu demek istiyorsun?
-Ya hayır tabi ki ama ne bileyim kimselere söylemedim ki şimdiye kadar.
+Hadi abi kırma bizi lütfen.
-Yarın halledelim o zaman olur mu? Çıplak sesle pek de güzel olmaz şimdi.
+Söz mü?
-Sedaaa!
+Abi söz müüüü?
-Söz baş belası söz.

Şirinlik yapıyor bir de utanmaz. Deli kız ya.