sonra arıyor beni, diyor ki durumlar çok kötü. annem ağzıma sıçtı, seni söylemedim. ama inanmıyor bana. bir daha görüşemeyiz.

ulan hayatta bir sürü insan kaybetmiş bir çocuktum ben o yaşta. hiçbir ölüm beni bu kadar acıtmamıştı. o yüzden ilk aşkın ızdırabını yaşayan kardeşlerim varsa, gözlerinden öpüyorum. felaket bir şey...

işe gitmiyorum, okula gitmiyorum... anasını gibeyim gidecem yanına diyorum. gidemiyorum.

sonra tekrar ufak tefek bir şekilde konuşmaya başlıyoruz. üniversiteye buraya gel diyor. tamam diyorum. ders çalışmaya başlıyorum. tek hedefim yanına gitmek. puanı acayip düşük, o yüzden de rahatım. aileme söylüyorum, anlam veremiyorlar. mal mısın diyor kime söylesem. ama kararım kesin yani gidicem.

sonra bir gün beni arıyor. annem seni öğrenmiş, artık hiçbir şansımız kalmadı diye. öfkeden kuduruyorum, giberimler, dıbına kodumununlar, huurlar gırla dökülüyor ağzımdan... bahane ettiğini düşünüyorum çünkü.

pişmanlık çabuk geliyor. arıyorum, ortak arkadaşlarımıza yalvarıyorum, hiçbir şekilde ulaşamıyorum. aylar geçiyor. bir mesaj geliyor telefonuma. seni çok seviyorum, seni hiç unutmicam, ama böyle olması gerekiyor, gibi bir mesaj.

unutmak yıllar sürüyor beyler. ama unutuyor insan. şu an takriben bir 10 yıl geçti. neler yaşadım neler... uzun süreli, kısa süreli ilişkiler. tek öpücüklük hikayeler, dört senelik bir ilişki vs... bir şekilde unutmuşum onu, yaşadığım her şeyi.

bu gece hatırladım hepsini ve onu buldum. seneler sonra...