Banuyla çok mutluyduk lan biz. Her sabah yurdunun önünden alırdım , okula giderdik. Birlikte kahvaltı yapar , birlikte dersi dinler , birlikte dersten kaçardık. Arkadaşlarımızda ortaktı ve sınıfta herkes bize gıbta ile bakardı. Hatta kızlar buna sizi kıskanıyorum keşke benim de burak (isim temsili) gibi sevgilim olsa filan dediklerinde cok bozulurdu. Sınıftaki kızlarla pek konusturmazdı beni bu yüzden. Ama kıskanclıgı bile cok tatlıydı amk. O istesin dünyayla bağlantımı koparırdım. O derece seviyordum. Zira cok gecmedem aileme ilk defa sevgilim olduğunu söylemiştim. Hep gizlerdim ailemden. Çok kapalıydım onlara karşı. Onlarda bendeki bu değişimi gördükleri için sevindiler tabii. Mutlu olduğum 100 km'den belli derdi en yakın arkadaşım. Banu beni başka boyutlara zütürdü binler. Eminim sizin de başınıza geçmiştir böyle bir sevgili. Sonu hep acı olsa da, o anları yaşamak hayatımın en güzel anlarını yaşamaktı benim icin.. Ve bir daha hiçbir zaman böyle mutlu olamayacağımı bilmek beni kahretmiştir hep..