Tünelde ilerlerken eski günleri düşündüm. Çocukluğumu gençliğimi...

Babam da benim gibi subaydı. Çoğu zaman görevlere gider, bazı günler hatta haftalar boyu gelmediği olurdu. Bizi sevmediğini düşündüm. başta. ama çok sonradan anladım bizi çok sevdiğini her şeyden çok.

Bir haftadır babamdan haber alamıyorduk. Yine görevde olduğunu bu yüzden arayamadığını düşünüp avutuyorduk kendimizi. Ama hayatın en acı gerçeği Bir albayın beraberindeki askerlerle ve bir ambulansla kapımıza geldiğinde anlamıştık. Genç yaşta babamı kaybetmiştim. Çok koydu bu bana. Babamı şehit eden huur çocuklarından intikam almak için asker olmayı göze almıştım.

Şimdi asker oldum ama ne savunulacak bir vatan, ne katledilecek huur çocuğu kalmıştı. Her şey gitmişti. Hala belki bir umut vardır diye düşünüyorum. Belki, belki dışarda hayat bulabiliriz