Daha ilkokul 6 ya mı ne gidiyordum. Şiir okumayı seven kendi halinde takılan bir çocuktum. Hocalar beni severdi. Ancak bir kusurum vardı. Dişlerim bozuktu, ozamanlar ailemin durumu kötü olduğundan dolayı dişlerimi yaptıramıyorlardı. Ancak ön iki dişimin tekinin olmaması diğer dişlerimin çarpık olmasından daha çok üzüyordu beni. Kimseyle konuşamıyorum, birisi espiri yaptığında gülemiyordum. Güldüğümde ise 31,5 dişli vs. diye dalga geçiyorlardı. Oysa ki o yaşlardaki çocukların toplam diş sayısı 28 di, o dalga geçen çocuk da bilmiyordu. Tabi ben bunu bilmediğim için dalga geçenlere cevap da veremiyordum.

Neyse zamanla dişlerimi göstermeden gülmeye alıştım. Gülüşüm (dişlerimi göstermediğim için) herkese samimiyetsiz geliyordu. Ama bilmiyorlardı ki ben de 28 dişimi göstere göstere gülmek istediğimi...

Şiir okumayı sevdiğimi hocalar da anlamış olmalı ki orotoryo çalışmasında benim de olmamı istediler. Bende tabiki kabul ettim. Günlerce, okuyacağımız şiirin benim ezberlemem gereken kısmını çalıştım. Hocalar iyi okuduğumu söylüyorlardı. Orotoryo yapacağımız gün gelmişti, herkes şiirin kendisine ait kısmını okuyordu. Sıra bana gelmişti başladım şiiri okumaya. Okuduğum esnada, onca ses arasından en arkadaki iki kızın benim dişlerim hakkında dalga geçmelerini duymuştum. Dediklerini hâla hatırlayabiliyorum. Iyy dişlere bak bir de şiir okuyor gibi şeyler söylüyorlardı. Şiirimi bitiremeden ağlayarak konferans salonundan dışarı çıktım. O huurlar yüzünden özgüven denilen birşey kalmadı bende. Dişlerimi merak ediyorsanız eğer 2 yıl boyunca tel taktırdım ve ön dişime implant yaptırdım, hepsini de kendim çalışarak kazandığım paralar ile yaptırdım. Keşke annem de bu dişlerimi görebilseydi.