“Bana bak bi daha artistlik yapmaya kalkarsan annen bir hafta boyunca odanın duvarlarından senin beyninin parçalarını temizlemek zorunda kalır ne beni ne de anneni yor. Dediklerimi yap.”

“Ne istiyorsun benden? Ben sana ne yaptım? Kimsin arkadaş sen? “

“Kalk üstünü giyin içeride seni bekliyorum. Kaçmayı falan düşünecek kadar salak değilsindir herhalde. Hadi acele et!” diyerek çıktım odadan. Annesi yüzünde ki sabit gülümsemeyle gözlerimin içine bakıp “uyandı mı bizim tembel” diye atıldı önüme. “Uyandı teyzem, üstünü giyinip geliyor” dedim hafif bir gülümsemeyle. “Hadi geç salona kahvaltı yapacaktık biz de birlikte yaparız” diyerek Emin’in odasının çaprazında ki odayı işaret etti kadın. Kafamla onaylayarak salona geçtim.

Ev, bahçesinin büyüklüğüne kıyasla çok küçük kalıyordu. Odanın bir kısmında eski koltuklar, diğer kısmında ise küçük dört kişinin oturabileceği ahşap bir masa bulunuyordu. Odanın tam ortasında bir odun sobası bu küçük evin tüm odalarını ısıtmaya çalışıyordu. Emin aslında iyi para kazanıyordu ama anlaşılan üniversitede ki, kadınlara para yedirme huyu devam ediyordu. Bu iki ihtiyara da gereksiz yük olmaktan başka bir işe yaramıyordu. Ağır adımlarla ilerleyip masanın etrafında ki sandalyelerden birine oturdum. Odanın duvarlarını eski fotoğraflar, el yapımı küçük halılar ve birkaç tane de manzara resmi doldurmuştu. Sırayla her birini incelemeye başladım. Eski fotoğraflarda muhtemelen ölmüş olan insanlara uzun uzun baktım. Ne hatıraları ne hayalleri ne planları varken bir anda toprağa karışmışlardı.